Bram-s Favorite Stek

"........Inderdaad zijn de 61107 en 5 andere Daggers samen met Dick Heinen genomen. We hebben daarvoor twee dagen moeten spijbelen 

en het was berenkoud. En toen kwamen ze niet over de rolbaan. Ja, en wat doe je dan….over het hek dus tot vlak bij de startbaan.

Later is de MP wel gekomen, maar toen waren wij al vertrokken".

 

 

 

Op de dag van de reunie, 19 november 1994, reikte Bram Faasse onderstaand persoonlijk verhaal aan ons uit :

 

Dertien jaar was ik, Bram Faasse, toen ik voor de eerste keer naar Soesterberg ging. Ik ben het hele veld omgereden, op mijn fietsje, om zo dicht mogelijk bij de vliegtuigen te komen.
De eerste geschikte plaats was bij de brandweer, een grote houtstapel. De afgraafplaats werd de uiteindelijke "spottersplaats".
De naam spotters bestond nog niet. Ik voelde me meer een spion, die bijhield welke vliegtuigen er opstegen, en welke er landen. Dit werd opgeschreven en met pijltjes omhoog of omlaag goed bijgehouden. Spannend was het, als aan het eind van de dag er een pijltje omhoog overbleef. Zou hij zijn neergestort….  

Mijn eerste registratieboekje begint op 24 juni 1963. Foto's maakte je niet, dat was verboden. Verder was er strenge bewaking. Als ze zagen dat je nummers opschreef, werd je papiertje afgenomen. Ik herinner me, dat een jongen uit De Bilt, waarmee ik vaak naar Soesterberg fietste, werd gepakt door de Amerikaanse MP, (em-pie) en dat hij zich tot op zijn onderbroek na moest uitkleden. Hem hebben we daarna niet meer teruggezien.
Maar dat maakte het voor mij juist spannend. Met een Klik of Klak werden de eerste foto's genomen. Het toestel werd verstopt tussen de vele stenen. Ook werd er een enkele keer over het hek geklommen, om van dichtbij foto's te kunnen maken.

Dat deden we ook een keer op een zaterdag bij de "hunterrolbaan". Met een stuk of zes waren we. Maar er was ook een militair, die dat niet waardeerde. Hij wist twee jongens te pakken en zette deze in zijn auto, een Renault 4 of zo. Maar hij wilde er nog meer te pakken nemen. Hij kwam op ons af, en ondertussen wisten de andere twee jongens uit de auto te ontsnappen. Dat was één van de spannendste belevenissen.
Ook werden soms filmrolletjes uit de toestellen gehaald. Vooral door de Amerikaanse Militaire Politie. Ook namen deze je mee, en werd je na een uur weer netjes teruggebracht.  

 

 

Ook de dag, dat er drie F-101 Voodoo's stonden. Samen met Dick Heinen was ik aan de Amerikaanse kant over het hek geklommen om ze beter te kunnen nemen. Maar er kwam een Dagger van de proefdraai-bank terug, juist toen de drie Voodoo's  kwamen. We renden voor de Dagger, namen met knikkende knieën foto's en renden, achtervolgd door de Amerikanen die bij de Dagger hoorden, naar onze fietsen. Bij het hek bleef ik haken en kwam met mijn fototoestel op het hoofd van Dick terecht. Later bleek hij een lichte hersenschudding te hebben.  

Ik ben er in 1970 mee gestopt, om elke vrije dag naar Soesterberg te rijden.
In Dienst heb ik bijna vier jaar op Soesterberg gewerkt als forecaster. Van fotograferen kwam eigenlijk weinig, omdat ik geen problemen met mijn werk wilde hebben, en ach , het spannende was er ook wel af.
Daarna ben ik onderwijzer geworden. Daarna leraar wiskunde en vervolgens ben ik weer teruggekomen bij het weer, ik werkte bij het KNMI in Hoek van Holland, waar  ik verwachtingen maakte voor de scheepvaart, maar ook nog voor enkele helikopters en het kustwachtvliegtuig.
Foto's van vliegtuigen maken doe ik nog wel een enkele keer. Het laatst was tijdens “Frisian Flag 2017”. Fanatiek, nee, dat ben ik niet meer. Maar als ik een vliegtuig hoor, moet ik toch kijken wat het er voor een is, en dan begint het telkens toch weer te kriebelen…. het is een soort virus, dat nooit meer verdwijnt.

Bram Faasse
(tekst geactualiseerd, Dec2017)